 |
Περιγράμματα TV talk-show (Link)
email: costasvergos@yahoo.com
THE KITSCH OF INCLUSION, "Ενημέρωση", 3/8/2024
The author of this article supports the principles of inclusion. Tolerance for all, by all. This world in which we live includes - must include - all of us, and moreover as equals to one another. However, the recent ceremony in Paris, with its haphazardly scattered moments of French history and culture, demonstrated, in the name of a French inclusivity, the limits of aesthetic excess. On the other hand, if the races of the world, genders, and tastes all have their place under the sun of the modern Olympic Games, do we still (or should we still) distinguish between the beautiful and the formless, the moral and the immoral, the honest and the dishonest, the excessive and the simple, the ostentatious and the noble and high-minded? Inclusion is inclusion only under the condition of this distinction. Otherwise, it is nothing but a mass of discarded materials—scrap.
Speaking of the beautiful and the ugly, art is often considered the authority to tell us what is truly beautiful. But is that really the case? In 2004, Marcel Duchamp's 'Urinal' (a ready-made urinal from 1917) was voted by 500 selected British figures from the art world as the most influential work of art of the 20th century. In recent decades, the famous Tate Gallery in London has promoted provocation-for-the-sake-of-provocation as art. And certainly, one might say, true art must always provoke. That is its mission. To provoke in order to open new worlds. But if these worlds are the same as the old ones - or even worse - then this is not art but mere propaganda of the old that seeks to perpetuate itself under a new guise.
The hottest discussion of our time revolves around the so-called Woke culture and its excesses. Every excess leads to an "opposite reaction." This is an old Aristotelian observation (from the 'Poetics'): Excess leads to the opposite of the intended outcome. The opening ceremony of the Olympic Games was a tasteless example of the Woke idea. The author of the present article supports all the principles of the Woke movement to the end. And those of "political correctness." Raising awareness to address all social inequalities and injustices, such as racism, sexism, gender inequality, and other forms of oppression. However, even the scrap, the formless, the ugly, is a form of oppression. When a right becomes rightism and mannerism, then the essence of the right is lost. The right then is being distorted into a pretext for imposing whatever arbitrariness.
P.S.1: Marie Antoinette holding her own head, beyond the aesthetic degradation, also signified the moral degradation of the ceremony. Regardless of who Marie Antoinette was – queen or humble villager - after all, thousands of heroes and anti-heroes of the French Revolution held their own heads back then. The dark side of the Revolution. A public spectacle at the time in Place de la Révolution (later Place de la Concorde) in Paris. But why today such an atrocious public spectacle? 230 years after the beheading of Danton and Robespierre amid the cheers of the roaring crowd.
P.S.2: A fundamental distinction: In "inclusion," I would never include dress codes that conceal a woman's face - even if the woman claims it is her own choice for religious or other "sacred" reasons. Such inclusion would negate itself, as it would exclude the fundamental condition of communication, which is the human face itself. Who are you, the person I am speaking to?
P.S.3: Under the real fear that general identities might oppress thousands of individual identities (some of which are real, some imaginary, or even neurotic), we ultimately render the general idea– the one that would include everyone – useless and instead of including, we begin to exclude one after the other.
P.S.4: Instead of my own final summary, I placed the article under the judgment of artificial intelligence, and it responded as follows: "The article raises important questions about the limits of inclusion, aesthetics, morality, and art, urging a more balanced approach that maintains the distinction between the beautiful and the ugly, the moral and the immoral." (And think, I reserved no rights for artificial intelligence itself!)
P.S.5: By the way: No thoughts on an Olympic truce, Mr. Macron? As in the ancient Olympic Games when wars ceased to honor the athletes.
Ο συντάκτης του παρόντος άρθρου υποστηρίζει τις αρχές της συμπερίληψης. Ανοχή όλων έναντι όλων. Ο κόσμος αυτός στον οποίο ζούμε (πρέπει να) μας περιλαμβάνει όλους και, μάλιστα, ως ίσους έναντι αλλήλων. Η πρόσφατη, όμως, εν Παρισίοις τελετή με τις ατάκτως ερριμμένες στιγμές της Γαλλικής ιστορίας και του Γαλλικού πολιτισμού έδειξε, στο όνομα μιας Γαλλικής συμπερίληψης, τα όρια της αισθητικής υπερβολής. Από την άλλη, αν οι φυλές του κόσμου, τα φύλα, τα γούστα έχουν όλα την δική τους θέση υπό τον ήλιο των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, εμείς εξακολουθούμε(;) να διακρίνουμε το όμορφο από το άμορφο, το ηθικό από το ανήθικο, το τίμιο από το άτιμο, το περίσσιο από το λιτό, το επιδειξιομανές από το υψηλό και ευγενές. Η συμπερίληψη είναι συμπερίληψη μόνον υπό τον όρο αυτής της διάκρισης. Αλλιώς, πρόκειται για μια μάζα αποσυρμένων υλικών – σκραπ.
Μιλώντας για το ωραίο και το άσχημο, η τέχνη φέρεται ως η αρμόδια να μας πει τι είναι το αληθινά ωραίο. Είναι όμως έτσι; Το 2004, το ‘Ουρητήριο’ του Μαρσέλ Ντυσάν (έργο του 1917, ένα ready-made ουρητήριο) ψηφίστηκε, από 500 επιλεγμένους Βρετανούς του κόσμου της τέχνης, ως το έργο τέχνης με την μεγαλύτερη επιρροή κατά τον 20ον αιώνα. Τις τελευταίες δεκαετίες η περίφημη Tate Gallery του Λονδίνου προβάλλει την πρόκληση-για-την-πρόκληση ως τέχνη. Και βέβαια – θα πει κανείς – η αληθινή τέχνη πρέπει πάντα να προκαλεί. Αυτή είναι η αποστολή της. Να προκαλεί για να ανοίγει καινούριους κόσμους. Αν, όμως, οι κόσμοι αυτοί είναι οι ίδιοι με τους παλιούς – ή και χειρότεροι – τότε δεν πρόκειται για τέχνη αλλά για κοινή προπαγάνδα του παλιού που θέλει να διαιωνίσει τον εαυτό του υπό νέο μανδύα.
Η πιο καυτή συζήτηση των ημερών μας αφορά την λεγόμενη woke κουλτούρα και τις υπερβολές της. Κάθε υπερβολή οδηγεί «εις την εναντίον μεταβολή». Παλαιά αριστοτελική διαπίστωση (της ‘Ποιητικής’): Η υπερβολή οδηγεί στο αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Η εναρκτήρια τελετή των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ένα κακόγουστο δείγμα της woke ιδέας. Ο συντάκτης του παρόντος υποστηρίζει όλες τις αρχές του woke κινήματος μέχρι τέλους. Και του «πολιτικώς ορθού». Ευαισθητοποίηση για την αντιμετώπιση όλων των κοινωνικών ανισοτήτων και αδικιών, όπως είναι ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η ανισότητα φύλων και άλλες μορφές καταπίεσης. Όμως – προσοχή – και το σκραπ, το άμορφο, το άσχημο, μορφή καταπίεσης είναι. Όταν το δικαίωμα γίνεται δικαιωματισμός και μανιερισμός, τότε χάνεται η ουσία του δικαιώματος. Το δικαίωμα τότε διαστρέφεται σε τρόπο, στυλ και κυρίως σε πρόφαση για επιβολή της όποιας αυθαιρεσίας.
ΥΓ.1: Η Μαρία Αντουανέτα, που κρατάει στα χέρια το κεφάλι της, πέρα της αισθητικής απαξίας, σηματοδότησε και την ηθική απαξία της τελετής. Όποια και αν ήταν η Μαρία Αντουανέτα – βασίλισσα ή ταπεινή χωριάτισσα. Εξ άλλου, χιλιάδες ήρωες και αντι-ήρωες της Γαλλικής Επανάστασης κράτησαν στα χέρια τους το κεφάλι τους τότε. Η σκοτεινή πλευρά της Επανάστασης. Δημόσιο θέαμα τότε στην Place de la Révolution (Place de la Concorde ακολούθως) στο Παρίσι. Γιατί όμως και σήμερα ένα τέτοιο αποτρόπαιο δημόσιο θέαμα; 230 χρόνια μετά τον αποκεφαλισμό του Δαντόν και του Ροβεσπιέρου υπό τις ζητωκραυγές του αλαλάζοντος πλήθους.
ΥΓ.2: Βασική διάκριση: Στην «συμπερίληψη» δεν θα συμπεριελάμβανα ποτέ κώδικες ενδυματολογικής συμπεριφοράς που αποκρύπτουν το πρόσωπο της γυναίκας – ακόμη και αν η γυναίκα αυτή δηλώνει ότι πρόκειται για την δική της επιλογή για θρησκευτικούς ή άλλους «ιερούς» λόγους. Μια τέτοια συμπερίληψη θα ακύρωνε τον εαυτό της, αφού θα απέκλειε τον βασικό όρο της επικοινωνίας που είναι το ανθρώπινο πρόσωπο. Ποιος είσαι, ποια είσαι αυτή με την οποία συνομιλώ;
ΥΓ.3: Υπό τον πραγματικό φόβο μήπως οι γενικές ταυτότητες καταπιέσουν τις χιλιάδες επιμέρους ταυτότητες (μερικές των οποίων αληθινές, μερικές φανταστικές ή και νευρωτικές), θέτουμε τελικώς σε αχρηστία το γενικό, αυτό που θα περιελάμβανε όλους και όλες, και αρχίζουμε, αντί να συμπεριλαμβάνουμε, να αποκλείουμε τον ένα μετά τον άλλο, την μία μετά την άλλη.
ΥΓ.4: Αντί μιας τελικής δικής μου σύνοψης, έθεσα το άρθρο υπό την κρίση της τεχνητής νοημοσύνης και αυτή μου απάντησε ως εξής: «Το άρθρο θέτει σημαντικά ερωτήματα σχετικά με τα όρια της συμπερίληψης, την αισθητική, την ηθική και την τέχνη, προτρέποντας για μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση που να διατηρεί τη διάκριση μεταξύ του ωραίου και του άσχημου, του ηθικού και του ανήθικου.» (Και να σκεφθεί κανείς ότι δεν επεφύλαξα κανένα δικαίωμα για την ίδια την τεχνητή νοημοσύνη!)
